Verbondenheid

Onderweg tussen Amersfoort en Apeldoorn raasden de auto’s over de snelweg. Ik raasde mee. Vóór mij, achter mij, naast mij. Auto’s in een lang lint, op weg naar vele bestemmingen. Anonieme koplampen, vervagende kleuren in de schemering.

Toen gebeurde het. Tweehonderd meter verderop botsten enkele auto’s op elkaar. Er vielen slachtoffers. Ik zag ze gelukkig niet. Het enige wat ik zag was een lange rij stilstaande auto’s. Vóór mij, achter mij en naast mij.

Het was warm. De autodeuren gingen open en mensen liepen het wegdek op. We zouden drie uur stilstaan in de avondhitte.

De Bulgaarse mannen in de bestelbus achter mij snapten niet wat er loos was. Ik vertelde van het ongeluk. Op mijn mobiele telefoon was er al nieuws over. Met gebaren en google translate hield ik ze op de hoogte.

De zakenman naast mij, in zijn snelle auto, moest nodig naar de wc. Hij klom over de vangrail en voegde zich bij een rij plassende mannen. Prima toch? Even later, hij was duidelijk opgelucht, raakten we aan de praat.

Een vrouw voor me vertelde dat ze hevig meeleefde met de slachtoffers. In de file staan in de hitte is niets vergeleken met een ongeluk. We waren het roerend met haar eens.

De eerste ambulance kwam voorbij. Er zouden nog twee ambulances volgen. Zoveel slachtoffers?
De Bulgaren schudden hun hoofd, vol medeleven.

Na twee uur kwamen mannen van de ANWB flesjes water ronddelen, met een stroopwafel erbij. Met een duwkarretje liepen ze langs de stilstaande auto’s. Ze werden met gejuich begroet. De ambulances waren toen al weer teruggereden, tegen het verkeer in.

Uiteindelijk kwam het verkeer weer op gang. We zwaaiden nog allemaal naar elkaar en gingen ieder weer onze eigen weg.